نوبينوايي از راه مي‌رسد – ايران تودي

او مي گويد بطري شامپو را وقتي نيمه پر شد با آب رقيق كرد. براي او ديگر كاهش كيفيت مهم نيست. هنگام ستايش ، او گاهي به زمين نگاه مي كند و خشم صورت او را مي بيند. حالا بياييد در مورد پوستي كه از سبد خمير دندان بيرون آورده صحبت كنيم!

وضعيت موجود را مي توان با كلمات مختلف توضيح داد ، اما من از كلمه “فقر نو” استفاده مي كنم. نوآوري به معناي “فقر گسترده” در جامعه است. همه ، حتي كساني كه اين كار را مي كنند ، به نوعي احساس فقر مي كنند زيرا چند روز پيش كاملاً آشنا شده اند يا ممكن است در عرض چند روز دوباره فقير شوند و اين به معناي ترس از فقير بودن ، همراه با احساس وجود است. فقرا غالب هستند احساس ثروتمند بودن ، فقير بودن و نتيجه نگرفتن “اقتصاد سوپ ساختگي”. هيچ كس نمي داند او كجاست. در برابر هرگونه شوك اقتصادي ، نقش “گدا و پادشاه” به راحتي تغيير مي كند. به نظر مي رسد اين روزها بخش قابل توجهي از جامعه فقيرتر و فقيرتر مي شوند. مصرف كنندگان غالباً از محصولات خود اطلاع ندارند و يا از محصولات با كيفيت پايين رضايت دارند. “كاهش مداوم انتظارات” ويژگي بارز تازه وارد است. يادگيري “پشيماني” از كالاهايي كه روزگاري به راحتي مصرف مي شدند يكي ديگر از ويژگي هاي افراد كم تجربه است و به طور كلي با عبارت “اين را بخاطر بسپار …” آغاز مي شود. نوستالژي به معناي تفكر و تأسف در اندوه گذشته دور است ، اما معناي نوستالژي در ايران شامل خاطره گويي “فقط چند ماه پيش” است.

دهه ها پيش ، اصطلاح “طبقه پايين” يا “طبقه پايين” در كارهاي طبقه بندي اجتماعي استفاده مي شد. فرض اوليه اين بود كه ما با يك طبقه پايين همگن ارتباط نداريم ، بلكه در سطح پايين فقر در سطوح مختلف فقر هستيم. اين كلمه به طور كلي به افراد در پايين ترين سطح و در واقع در پايين اشاره دارد! به نظر مي رسد اين مفهوم مي تواند براي وضعيت فعلي جامعه مدرنيزه شود. اين روزها همه “طبقات پايين” سالهاي گذشته در موقعيت “طبقه پايين” قرار گرفته اند. اين بدان معني است كه “طبقه پايين” ديگر به معناي پايين ترين درجه يا موقعيت طبقه پايين نيست ، بلكه كل طبقه پايين جامعه به “طبقه پايين” تبديل شده است. با اين حال ، در سالهاي گذشته ، افرادي كه در موقعيت “طبقه پايين” بودند (يعني طبقات پايين طبقات قبلي) به موقعيت جديد “خارج از كلاس” (خارج از كلاس) انداخته شدند (2). فرضيه جامعه شناسي من اين است كه طبقه متوسط ​​به سرعت در حال پيشرفت به اقشار پايين سالهاي گذشته است. “طبقات پايين” به موقعيت “خارج از كلاس” پرتاب مي شوند و طبقه متوسط ​​جاي آنها را مي گيرد. نكته اين است كه جامعه ايران به سمت جامعه اي دو طبقه در حال حركت است. منظورتان “زير كلاس” و “خارج كلاس” است؟ آيا با ادامه مهاجرت طبقاتي و تشديد و افزايش “خارج از كلاس” ، آشفتگي هاي اجتماعي و اقتصادي اجتناب ناپذير خواهد بود؟

نوآوري در تفكر در مورد منبع محروميت نيز ويژگي خاصي دارد. در گذشته ، ايرانيان كم و بيش دولت ها را عامل محروميت مي دانستند ، اما گاهي اوقات از تصميمات اشتباه در زندگي خود صحبت مي كردند. در حقيقت ، در حالي كه ريشه هاي اصلي شكست را پيدا كرديد ، علاوه بر “گناه سيستماتيك” “خود را مقصر دانستيد” نيز وجود داشت. تفاوت “نوآوري” در اين است كه مقصر اصلي و تنها مقصر فقر به معناي واقعي كلمه تصميمات اشتباه سيستم هستند و بنابراين مي توان گفت كه نارضايتي اقتصادي در “نوآوري” به سرعت در حال تبديل شدن به سياسي است. نارضايتي.
“نوآوري” با نوعي خفيف از سرنوشت و همچنين نوعي نااميدي ، عقب نشيني و انفعال همراه است. بخشي از جامعه ايران با توجه به بن بست فعلي ، فقر را به تدريج سرنوشت خود در نظر مي گيرند و اين يك نگراني جامعه شناختي است.

مصرف ، در صورت وجود ، مي تواند رضايت از زندگي و رضايت حاكمان را افزايش دهد ، اما در غياب آن مي تواند نتيجه عكس داشته باشد. به همين دليل ، دانشمنداني مانند رابرت باكاك و Consumerism معتقدند كه اتحاد جماهير شوروي فروپاشيد ، زيرا به دليل كمبود كالاهاي مصرفي نتوانست به اندازه كافي به احساس گسترده شكست و محروميت پاسخ دهد.
هنگام نوشتن اين مقاله نگران اين بودم كه زشتي فقر در پشت كلمات انگليسي و مفاهيم تحليلي پنهان شود.

* عضو گروه جامعه شناسي ، دانشگاه گيلان

(1) زير كلاس
(2) خارج از كلاس